De Deense astronoom Ole Christensen Romer (1644-1710) ontwikkelde in 1701 de Rømer-temperatuurschaal. Het nulpunt van deze schaal werd gesteld met behulp van smeltend pekel. Voor de andere kant van de schaal gebruikte hij het kookpunt van water dat hij stelde op 60 °Rø. Tussen deze twee waarden maakte hij een lineaire schaalverdeling door te interpoleren. Volgens deze schaal is het smeltpunt van ijs 7,5 °Rø. Daniel Gabriel Fahrenheit die de Fahrenheit schaal heeft ontwikkelt gebruikte de Rømer temperatuurschaal. Hij verhoogte de schaalverdeling met factor vier en zo is de Fahrenheit schaal ontstaan.
Hoewel initieel bepaald door het vriespunt van water (en later het smeltpunt van ijs), is de schaal van Celsius nu officieel een afgeleide schaal, gedefinieerd in relatie met de Kelvin temperatuurschaal.
Nul op de schaal van Celsius (0 ° C) wordt nu gedefinieerd als het equivalent van 273,15 K, met een temperatuurverschil van 1 ° C gelijk aan een verschil van 1 K, waardoor de eenheidsgrootte in elke schaal hetzelfde is. Dit betekent dat 100 ° C, eerder gedefinieerd als het kookpunt van water, nu gedefinieerd wordt als het equivalent van 373,15 K.
De schaal van Celsius is een interval-systeem, maar niet een ratio-systeem, wat betekent dat het een relatieve schaal volgt, maar geen absolute schaal. Dit kan worden waargenomen omdat de temperatuursinterval tussen 20 ° C en 30 ° C hetzelfde is als tussen 30 ° C en 40 ° C, maar 40 ° C heeft niet twee maal de energie van de luchtwarmte van 20 ° C.
Een temperatuursverschil van 1 graden Celcius is gelij